Południowy Park Narodowy – park narodowy w zachodniej części Sudanu Południowego założony w 1939, kiedy tereny te były częścią Sudanu

Afryka ZachodniaAfryka Zachodnia – umowna nazwa określająca tereny położone w Afryce na północ od Zatoki Gwinejskiej i na południe od Sahary . Obejmuje obszary zachodniego Sahelu , zachodniego Sudanu , a także częściowo tereny podrównikowych lasów deszczowych .Spis treści1 Warunki naturalne2 Języki urzędowe3 Lokalne Tradycyjne wierzenia4 Historia5 Wspólnota ekonomiczna6 Transport7 Przypisy8 Bibliografia GeografiaPaństwa Afryki Zachodniej (kolor ciemnozielony: przynależność do regionu uznawana bezspornie, kolor jasnozielony: tylko według części klasyfikacji) Organizacja Narodów Zjednoczonych do regionu Afryki Zachodniej zalicza następujące państwa[1]: Benin Burkina Faso Gambia Ghana Gwinea Gwinea Bissau Liberia Mali Mauretania Niger Nigeria Senegal Sierra Leone Święta Helena (terytorium zależne) Togo Republika Zielonego Przylądka Wybrzeże Kości Słoniowej Czasami do Afryki Zachodniej zalicza się także Saharę Zachodnią (najczęściej jednak wliczana jest ona do krajów Maghrebu ), Czad i Kamerun (dwa ostatnie ONZ włącza do Afryki Środkowej ). Ze względu na swoje położenie na Saharze Mauretania jest często wyłączana spośród państw Afryki Zachodniej. Warunki naturalneTopografia Afryki ZachodniejPrzeważającą część terytorium Afryki Zachodniej zajmują równiny z wysokością bezwzględną nie przekraczającą 300 m - wyżej położone tereny występują tylko lokalnie: najwyższe wzniesienie w Afryce Zachodniej to Bintumani w Sierra Leone (1948 m lub - jeśli uznać przynależność Kamerunu do tego regionu - Góra Kamerun (4095 m Położenie w obszarze zachodniego Sudanu sprawia, że region ten cechuje się klimatem półsuchym z przeważającą roślinnością charakterystyczną dla obszaru sawann z porą suchą przeważnie w okresie od listopada do marca. Jedynie w obszarze wybrzeży Zatoki Gwinejskiej , zwłaszcza w południowo-wschodniej części regionu (na terytoriach Nigerii i Kamerunu ), a także lokalnie wzdłuż rzek pojawia się wilgotny las równikowy . Na północnych terenach Afryki Zachodniej, leżących w strefie Sahelu , przylegającej bezpośrednio do Sahary , występuje duże zagrożenie pustynnieniem - tereny nadające się pod uprawy często występują tam jedynie wzdłuż obszar Afryki Zachodniej przepływa kilka ważnych rzek Afryki, m. in. Niger , Wolta , Senegal i Gambia . Języki urzędoweW krajach Afryki Zachodniej obowiązują następujące języki urzędowe : angielski – Gambia , Ghana , Liberia , Nigeria i Sierra Leone arabski – Czad i Mauretania (wspólnie z francuskim ) oraz Sahara Zachodnia francuski – Benin , Burkina Faso , Czad (wspólnie z arabskim ), Kamerun , Gwinea , Mali , Mauretania (wspólnie z arabskim ), Niger , Senegal , Togo , Wybrzeże Kości Słoniowej portugalski – Gwinea Bissau i Republika Zielonego Przylądka EtnografiaMiejscowa ludność obszaru Afryki Zachodniej, podobnie jak i praktycznie całego kontynentu afrykańskiego, jest silnie zróżnicowana pod względem etnicznym. Do najliczniejszych grup zaliczają się: Fulanie - rozproszeni po całym obszarze regionu, Bambara - zamieszkujący głównie tereny Mali , Aszanti w Ghanie , Hausa głównie w Nigerii , a także Mandinka , Wolofowie i Sererowie . Istotną rolę w historii regionu odegrali także wędrowni kupcy Diula, odpowiedzialni w przeszłości za rozprzestrzenienie się islamu w tej części świata. Lokalne językiPrzedstawiciele poszczególnych grup etnicznych posługują się własnymi językami, jednak z racji dużego przemieszania ludności - jedną miejscowość zamieszkuje często kilka grup - potrafią także porozumiewać się w kilku innych językach regionu. Kilka lokalnych języków funkcjonuje także w roli języków wehikularnych , do najważniejszych zaliczają się języki: hausa , wolof , czy fulfulde , a z kreolskich także krio i krioulo . Tradycyjne wierzeniaChociaż wiele grup ludnościowych przejęło islam lub chrześcijaństwo , w wielu regionach wciąż żywe są również tradycyjne wierzenia. W obszarze Afryki Zachodniej wyróżnia się setki tradycyjnych religii, które posiadają jednak kilka cech wspólnych. Tak jak i w całej Afryce również i tutaj zdecydowaną większość tradycyjnych religii cechuje animizm , tj. przypisywanie życia i świadomości ( duszy ) elementom środowiska przyrodniczego i zjawiskom naturalnym. Drzewa, rzeki, góry itp. mogą być święte, ponieważ reprezentują bóstwa , są domem dla bóstw albo też - po prostu są bóstwami. Liczba takich bóstw, a także reprezentujące je zjawiska różnią się jednak w wierzeniach poszczególnych plemion. Komunikacja z nimi odbywa się często w świątyniach za pośrednictwem kapłanów lub - rzadziej - kapłenek, a także osobistej modlitwy .Niektóre tradycyjne religie Afryki uznają istnienie istoty najwyższej lub stwórcy . Najczęściej jednak komunikacja z tą istotą możliwa jest tylko poprzez pomniejsze bóstwa lub duchy albo za wstawiennictwem przodków. Dlatego też w wielu tradycyjnych religiach afrykańskich istotną rolę odgrywa równiż kult przodków . Główną funkcją przodków jest ochrona plemienia lub rodziny, przodkowie mogą też okazywać swoje zadowolenie lub niezadowolenie. Jako gniew przodków często interpretowane są na przykład złe warunki pogodowe, złe zbiory i choroby. Wiele tradycyjnych religii afrykańskich uznaje, że przodkowie są prawowitymi właścicielami ziemi, którą wolno wykorzystywać, ale nie cechą tradycyjnych religii afrykańskich jest także totemizm - pewne obiekty, a częściej zwierzęta są symbolem danego plemienia lub klanu . Do najczęściej spotykanych totemów w Afryce Zachodniej zaliczają się węże , krokodyle i niektóre gatunki cechą tradycyjnych wierzeń afrykańskich jest występowanie fetyszów - świętych obiektów, mających chronić przed złem . W Afryce Zachodniej często występują tzw. grigri - małe skórzane amulety ze świętym obiektem wewnątrz - noszone na szyi. Są one popularne również wśród miejscowych muzułmanów , którzy wkładają do środka wersety z Koranu . HistoriaNajstarsze ślady bytności człowieka współczesnego na terenach Afryki Zachodniej odkryto w obszarze Sahary , w północno-zachodnim Mali , środkowym Nigrze (na pustyni Tenere ) i w północnym Czadzie . Znaleziono tam paleolityczne narzędzia i neolityczne malowidła naskalne . Sahara była w czasach prehistorycznych żyzną krainą sprzyjającą rozwojowi osadnictwa starożytności i średniowieczu (po wyschnięciu Sahary) sprzyjające warunki do rozwoju złożonych społeczności ludzkich panowały przede wszystkim w dorzeczu najważniejszych rzek regionu - Nigru , Senagalu , Gambii i Wolty . W połowie I tysiąclecia nad brzegami dolnego Nigru kwitła kultura Nok , która pozostawiła po sobie charakterystyczne terakotowe figurki przedstawiające ludzi o cechach negroidalnych .We wczesnym średniowieczu (między VIII a XII stuleciem) w obszarze dorzecza Senegalu i Gambii rozwijała się natomiast bliżej nieznana kultura, po której pozostały zespoły kamiennych kręgów Senegambii . Są to najstarsze konstrukcje megalityczne w Afryce Subsaharyjskiej .Grobowiec Askii w Gao - typowy przykład zachodnioafrykańskiej architektury okresu średniowiecznych królestwNajlepsze warunki do rozwoju złożonych organizmów państwowych panowały w obszarze równiny Macina w dzisiejszym środkowym Mali , gdzie wylewy Nigru przyczyniają się do nawadniania okolicznych pól uprawnych. W średniowieczu powstały tu silne ośrodki afrykańskiej cywilizacji - Imperium Ghany i Imperium Mali . Państwa te utrzymywały relacje handlowe z wybrzeżem Morza Śródziemnego i Europą . Saharę przemierzały liczne karawany , wiozące towary z miast handlowych nad Nigrem, takich jak Timbuktu czy Gao . Po rozbiciu kolejnego na tych terenach królestwa Songhaj przez marokańskiego sułtana Ahmada al-Mansura w 1591 roku głównymi afrykańskimi ośrodkami handlu transsaharyjskiego stały się miasta imperium Kanem-Bornu nad brzegami Jeziora Czad .Konkurencję dla południowosaharyjskich miast handlowych stanowiły jednak wówczas powstałe w epoce wielkich wypraw kolonialnych porty morskie nad brzegami Zatoki Gwinejskiej . Był to najgęściej zaludniony obszar Czarnej Afryki , z którego począwszy od XVI wieku Portugalczycy i Hiszpanie wywozili towary i niewolników . Głównym partnerem handlowym Europejczyków było wówczas położone w dorzeczu Wolty królestwo Aszantów , którzy sprzedawali złoto i niewolników w zamian za broń. Podobną rolę odegrały położone dalej na wschód królestwa Dahomeju i Beninu . To ostatnie było - zdaniem części badaczy - spadkobiercą wspomnianej kultury Nok, o czym świadczyć ma wytwarzane na tym obszarze bogactwo wyrobów rzemieślniczych, mających pewne cechy wspólne z figurkami okresu Nok. Kontakty handlowe z Europejczykami utrzymywało także przez krótki czas królestwo Dżolof w dorzeczu Senegalu , państwo to rozpadło się jednak w XVI wieku na mniejsze ośrodki władzy o znikomym Zachodnia w 1898 rokuKres rozwoju państw afrykańskich nastąpił w wieku XIX wraz z podbojami kolonialnymi Francji , Prus i Wielkiej Brytanii . Mocarstwa te podzieliły między siebie obszar Afryki Zachodniej, tworząc kolonie: Francuską Afrykę Zachodnią , Brytyjską Afrykę Zachodnią , a także niemieckie Togoland i Kamerun (te ostatnie zostały po I wojnie światowej podzielone między Francję i Wielką Brytanię). Rozpoczęła się wówczas gwałtowna modernizacja tych terenów, co nie doprowadziło jednak do całkowitego wyplenienia dawnych afrykańskich wierzeń i XX był dla Afryki wiekiem wyzwalania się z kolonializmu. Nowe niepodległe państwa musiały jednak borykać się z wieloma problemami, jak ubóstwo czy konflikty etniczne. Nierzadko dochodziło do krwawych wojen domowych , jak na przykład w Sierra Leone czy Liberii . Wiele obszarów wciąż pozostaje niespokojnych, czego przykładem są powstania Tuaregów w Nigrze czy nieustabilizowana sytuacja polityczna w Nigerii i Wybrzeżu Kości Słoniowej . GospodarkaTradycyjna uprawa roli w Gwinei Gospodarka Afryki Zachodniej opiera się w przeważającej części na rolnictwie . Dominujący typ upraw zależy od warunków przyrodniczych w poszczególnych państwach. W strefie Sahelu i północnego Sudanu najważniejszą rośliną uprawną jest orzech ziemny (zwłaszcza w Senegambii i północnej Nigerii ), a także proso i sorgo . Zasobniejsze w wodę wybrzeża Zatoki Gwinejskiej są natomiast zagłębiem upraw kakao i palmy oleistej . Na obszarach nadmorskich i na wodach wielkich rzek dużą rolę odgrywa także rybołówstwo .Ważną gałęzią przemysłu na terenie Afryki Zachodniej jest także przemysł wydobywczy. Obszar Delty Nigru w południowo-zachodniej Nigerii jest miejscem najwięszego wydobycia ropy naftowej na całym kontynencie afrykańskim. Na zachodnich wybrzeżach, zwłaszcza w Sierra Leone i Liberii gospodarka opiera się w dużej części na wydobyciu diamentów . W Gwinei dużą rolę odgrywają także złoża boksytów . Dla państw położonych na Saharze przemysł wydobywczy jest - z powodu skąpych płodów rolnych - często najważniejszą gałęzią przemysłu. W północnej Mauretanii ponad 90% ludności zawodowo czynnej zatrudniona jest przy wydobyciu rudy żelaza w rejonie masywu Kidjat Idżdżil w miastach Fudajrik i Zuwirat . W saharyjskiej części Nigru znajdują się natomiast bogate złoża uranu .Wśród przemysłu przetwórczego, obecnego głównie w dużych ośrodkach miejskich, dominuje włókiennictwo i przemysł spożywczy. Wspólnota ekonomicznaWiększość państw regionu należy do wspólnoty ekonomicznej ECOWAS . Wiąże się z tym między innymi zacieśniona współpraca między tymi krajami, a także dążenie do stworzenia wspólnego rynku . W większości francuskojęzycznych państw regionu (z wyjątkiem Mauretanii i Gwinei ) oraz dodatkowo w Gwinei Bissau obowiązuje wspólna waluta – frank CFA . Kraje anglojęzyczne ( Gambia , Liberia , Sierra Leone , Ghana i Nigeria ) oraz Gwinea zachowały własne waluty, jednak istnieją plany dwustopniowego ujednolicenia systemu walutowego w Afryce Zachodniej: w pierwszej kolejności zaplanowano wprowadzenie wspólnej waluty dla wszystkich krajów anglojęzycznych (brak jest jednoznacznego stanowiska w sprawie ewentualnego zniesienia escudo z Republiki Zielonego Przylądka ), a następnie jednej waluty dla całego regionu. W praktyce jednak prace przygotowawcze toczą się bardzo powoli i istnieje obecnie duże opóźnienie względem planów. TransportPaństwa Afryki Zachodniej, tak jak wszystkie kraje afrykańskie, cechuje dosyć niski poziom rozwoju transportu. Trzeba jednak zaznaczyć, że poziom rozwoju dróg, kolei czy lotnictwa jest wyższy niż np. w Afryce Wschodniej (Somalia, Sudan, Kenia) czy to z powodu ubóstwa tych krajów, czy to z powodu wojen, a także z powodu specyfiki klimatu. W Afryce Zachodniej sieć dróg jest słabo rozwinięta, ale w miarę adekwatna do ilości i wielkości miast, jakie tam się znajdują. Kraje Sahelu np. mają słaby poziom rozwoju dróg, znowu kraje nad Zatoką Gwinejską mają więcej dróg, ale te często są niszczone przez gwałtowne ulewy tropikalne i osunięcia ziemi. Sytuacja wygląda następująco:Gwinea: 1100 km. linii kolejowych, 30 000 km dróg, ale tylko 6000 jest asfaltowym. Przyczyną jest ubóstwo kraju, ale także klimat. Ulewne i gwałtowne opady, zwłaszcza na południu, powoduje, że drogi są często niszczone. Pamiętać trzeba, że kraj nie jest bogaty, ale w ciągu dnia potrafi spaść tyle deszczu ile u nas przez cały miesiąc. Ale za to Gwinea posiada kilka lotnisk, w tym jedno Kości Słoniowej: jest przykładem kraju bardziej rozwiniętego, uważnego za najbardziej rozwinięty kraj w Afryce Zachodniej. To przekłada się oczywiście na transport. Kraj ma dobrze rozwiniętą sieć dróg, choć ta nie jest równomiernie rozmieszczona. Kraj posiada w miarę dobrą żeglowność rzek i dobrze rozwiniętą żeglugę stoi na podobnym poziomie co Gwinea, jest to kraj biedny, ale ma większą sieć dróg niż Gwinea 36 700 km. a 32% jest utwardzonych. Także posiada kilka lotnisk i porty morskie. Sieć kolejowa ma głównie przemysłowe jeden z najuboższych krajów świata. Ma zaledwie 13 000 km. dróg, ale tylko połowa z nich jest przejezdna. Jeszcze gorzej jest koleją. Kraj posiada tylko jedną linię kolejową, która łączy Koulikoro nad Nigrem z Dakarem w Senegalu. Przypisy↑ United Nations Statistic Division. Composition of macro geographical (continental) regions, geographical sub-regions, and selected economic and other groupings (ostatni dostęp: BibliografiaAfrica on a shoestring, Lonely Planet, 2004Burke, Andrew i Else, David, The Gambia & Senegal, Lonely Planet Publications, 2002Encyklopedia Geograiczna Świata, Wydawnictwo Opress, Kraków 1997 - sekcja o transporcieGeograficzny atlas świata, Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, Warszawa-Wrocław 1989, tom II, str. 138-140Wielkie rzeki Afryki. Encyklopedia geograficzna, Agencja Muza, Warszawa 1991, str. 24-37 i 38-39 Inne hasła zawierające informacje o "Afryka Zachodnia": Inne lekcje zawierające informacje o "Afryka Zachodnia":

Na początku 2003 roku wybuchł konflikt w Darfurze położonym w zachodniej części Sudanu. Stanowiące większość w tym regionie ludy murzyńskie zażądały dla siebie podobnych praw które przysługiwały ludności arabskiej. Dwie główne siły rebelianckie: Armia Wyzwolenia Sudanu (Sudan People's Liberation Army/Movement- SLA/M) oraz Ruch Sprawiedliwości i Równości (Justice and Equality Movement - JEM) oskarżyły rząd w Chartumie o faworyzowanie arabskich nomadów kosztem murzyńskich rolników. Do walk z rebeliantami rząd w Chartumie zrekrutował składającą się głównie z Arabów armię Dżandżałidów (Janjaweed). Według szacunków ONZ od 2003 r. w Darfurze zginęło co najmniej 300 000 ludzi, a 2,7 miliona osób opuściło swoje domostwa uciekając przede wszystkim do pobliskiego Czadu. Jan Egeland, były Zastępca Sekretarza Generalnego NZ ds. Humanitarnych, nazwał Darfur największym kryzysem humanitarnym współczesnych czasów. Rozmowy pokojowe między walczącymi stronami w Darfurze toczą się już od 2003 roku. Pewna szansa na rozwiązanie konfliktu w Darfurze pojawiła się 9 listopada 2004 r. Rząd i siły rebelianckie podpisały w Abuja w Nigerii dwa protokoły dotyczące polepszenia sytuacji humanitarnej i bezpieczeństwa w Darfurze. Podejmowane przez Unię Afrykańską oraz międzynarodowych partnerów, w tym ONZ, próby zmierzające do rozwiązania konfliktu zakończyły się podpisaniem 5 maja 2006 roku porozumienia pokojowego (Darfur Peace Agreement - DPA). Mimo iż w rozmowach pokojowych uczestniczyły wszystkie strony konfliktu, porozumienie podpisał tylko rząd Sudanu oraz jedna z frakcji Armii Wyzwolenia Sudanu (Sudan Liberation Movement /Army). Porozumienie poruszało takie kwestie jak podział władzy i dóbr, zawieszenie broni, czy bezpieczeństwo. Pomimo podpisania porozumienia pokojowego w 2006 r. sytuacja w Darfurze nie uległa poprawie. W pierwszych tygodniach po zawarciu pokoju doszło do starć między sygnatariuszami porozumienia, a jego przeciwnikami. Codziennością stały się ataki na ludność cywilną, personel misji humanitarnych oraz żołnierzy sił pokojowych. Utrudniały one dostarczanie pomocy co najmniej 250 tysiącom osób. W lutym 2010 r. w Chartumie podpisano kolejne porozumienie w sprawie wstrzymania ognia w Darfurze. Tym razem sygnatariuszem był, obok rządu sudańskiego, przywódca rebelianckiego Ruchu Sprawiedliwości i Równości. Jednak już w maju, po zerwanych negocjacjach, konflikt znów się nasilił. W samym tylko grudniu 2010 r. z Darfuru uciekło 45 000 osób. Narody Zjednoczone we współpracy z organizacjami pozarządowymi od lat prowadzą operacje humanitarne w Darfurze. Jednak toczące się walki utrudniają dostarczanie pomocy do niektórych obszarów Darfuru. W 2009 r. prezydent Sudanu – Omar al-Bashir – został oskarżony o współudział w ludobójstwie. Międzynarodowy Trybunał Karny wydał nakaz jego aresztowania. W odwecie za oskarżenie, prezydent Sudanu zdecydował o wydaleniu z kraju pracowników humanitarnych organizacji pozarządowych. Jeszcze w lutym 2009 r. na terenie Sudanu działało 137 takich organizacji, podczas gdy w październiku 2010 r. liczba ta zmniejszyła się do 66. Miliony ludzi zostało pozbawionych żywności, wody i opieki medycznej. W październiku 2010 r. Światowy Program Żywnościowy pomagał około 93% potrzebującym. Miesiąc później pomoc docierała już tylko do 87% ludności darfurskiej. 17 stycznia 2007 r. przedstawicielstwa agend NZ mieszczących się w Sudanie podpisały Wspólne oświadczenie w sprawie Darfuru, w którym zwracają uwagę na tragiczną sytuację w rejonie Darfuru, przemoc wobec pracowników humanitarnych i pilną potrzebę poprawy bezpieczeństwa ludności cywilnej. 31 lipca 2007 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ uchwaliła rezolucję S/RES/1769 na mocy której utworzona została misja pokojowa w Darfurze - African Union/UN Hybrid operation in Darfur (UNAMID). UNAMID odpowiada za ochronę ludności cywilnej, dostarczanie pomocy humanitarnej i kontrolowanie sytuacji w Darfurze. Po przeprowadzeniu wielu rozmów z rządem Sudanu, w 2011 r. rozpoczęła się operacja tymczasowa, „Spring Basket”, której celem jest zabezpieczenie przez żołnierzy UNAMID dostępu pracowników humanitarnych do tych części Darfuru, do których dostęp jest niemożliwy lub utrudniony. 14 lipca 2011 r. w Doha podpisano kolejne porozumienie - Doha Document for Peace in Darfur (DDPD) - między rządem Sudanu a Ruchem Sprawiedliwości i Wolności (Liberation and Justice Movement - LJM), w którym strony zobowiązały się do wypracowania podstawowych założeń trwałego zawieszenia broni i całościowego porozumienia pokojowego. Rada Bezpieczeństwa ONZ przedłużyła mandat UNAMID. Sytuacja wciąż nie jest ustabilizowana. 1,8 miliona osób wewnętrznie przesiedlonych nie wróciło do swoich domostw. „Pokój musi nastąpić już teraz, ponieważ mieszkańcy Darfuru cierpieli zbyt wiele i zbyt długo” - powiedział Ibrahim Gambari, szef UNAMIDu. Zobacz również: Wspólne oświadczenie w sprawie Darfuru

Odpowiedź: Istnieje wiele przyczyn małej gęstości zaludnienia w zachodniej części Chin. Jedną z głównych przyczyn jest niekorzystne położenie geograficzne tej części kraju. Zachodnie Chiny charakteryzują się dużą ilością pustyni, gór i innych trudno dostępnych terenów, co utrudnia zamieszkanie tej części kraju.

iStockConnemara Region W Zachodniej Części Connacht W Zachodniej Irlandii - zdjęcia stockowe i więcej obrazów BurzaPobierz to zdjęcie Connemara Region W Zachodniej Części Connacht W Zachodniej Irlandii teraz. Szukaj więcej w bibliotece wolnych od tantiem zdjęć stockowych iStock, obejmującej zdjęcia Burza, które można łatwo i szybko #:gm1272200591$9,99iStockIn stockConnemara - region w zachodniej części Connacht w Zachodniej Irlandii. - Zbiór zdjęć royalty-free (Burza)OpisConnemara - region w zachodniej części Connacht w Zachodniej wysokiej jakości do wszelkich Twoich projektów$ z miesięcznym abonamentem10 obrazów miesięcznieNajwiększy rozmiar:4300 x 2869 piks. (36,41 x 24,29 cm) - 300 dpi - kolory RGBID zdjęcia:1272200591Data umieszczenia:13 września 2020Słowa kluczoweBurza Obrazy,Fala przybrzeżna Obrazy,Fotografika Obrazy,Góra Obrazy,Głowa Obrazy,Horyzontalny Obrazy,Irlandia Obrazy,Klif Obrazy,Krajobraz Obrazy,Krajobraz morski Obrazy,Lato Obrazy,Ludzie Obrazy,Ludzka głowa Obrazy,Ludzkie części ciała Obrazy,Natura Obrazy,Niebieski Obrazy,Niebo - Zjawisko naturalne Obrazy,Obraz w kolorze Obrazy,Pokaż wszystkieCzęsto zadawane pytania (FAQ)Czym jest licencja typu royalty-free?Licencje typu royalty-free pozwalają na jednokrotną opłatę za bieżące wykorzystywanie zdjęć i klipów wideo chronionych prawem autorskim w projektach osobistych i komercyjnych bez konieczności ponoszenia dodatkowych opłat za każdym razem, gdy korzystasz z tych treści. Jest to korzystne dla obu stron – dlatego też wszystko w serwisie iStock jest objęte licencją typu licencje typu royalty-free są dostępne w serwisie iStock?Licencje royalty-free to najlepsza opcja dla osób, które potrzebują zbioru obrazów do użytku komercyjnego, dlatego każdy plik na iStock jest objęty wyłącznie tym typem licencji, niezależnie od tego, czy jest to zdjęcie, ilustracja czy można korzystać z obrazów i klipów wideo typu royalty-free?Użytkownicy mogą modyfikować, zmieniać rozmiary i dopasowywać do swoich potrzeb wszystkie inne aspekty zasobów dostępnych na iStock, by wykorzystać je przy swoich projektach, niezależnie od tego, czy tworzą reklamy na media społecznościowe, billboardy, prezentacje PowerPoint czy filmy fabularne. Z wyjątkiem zdjęć objętych licencją „Editorial use only” (tylko do użytku redakcji), które mogą być wykorzystywane wyłącznie w projektach redakcyjnych i nie mogą być modyfikowane, możliwości są się więcej na temat obrazów beztantiemowych lub zobacz najczęściej zadawane pytania związane ze zbiorami zdjęć.

W zachodniej części obszar Ceuty ma górzysty charakter, są to tereny wchodzące w skład gór Rif. Wschodnią część stanowi zaś skalisty cypel. Klimat podzwrotnikowy, śródziemnomorski. Roślinność skupia się w zachodniej części i jest to formacja twardolistna.

POŁOŻENIE GEOGRAFICZNE Sudan to afrykański kraj położony w północno-wschodniej części tego gorącego kontynentu. Ma dostęp do Morza Czerwonego, przez które można dostać się bezpośrednio do Arabii Saudyjskiej. Długość granicy morskiej wynosi 853 km. Kraj sąsiaduje z siedmioma innymi państwami: Egiptem, Erytreą, Etiopią, Republiką Środkowoafrykańską, Sudanem Południowym, Czadem oraz Libią. Łączna długość granicy lądowej wynosi 7687 km. Współrzędne geograficzne: 15 N, 30 E UKSZTAŁTOWANIE POWIERZCHNI W ukształtowaniu powierzchni Sudanu dominują rozległe równiny i płaskowyże. Natomiast, najbardziej charakterystyczną formą rzeźby jest dolina Nilu, która znajduje się we wschodniej części kraju. Na terenie Sudanu znajdują się góry Abtaj, które zajmują również teren Egiptu oraz Góry Nubijskie, znajdujące się w środkowej części kraju. Większość rzek znajdujących się na terenie Sudanu należy do dorzecza Nilu. Na terenie stolicy ? Chartum ? Nil Biały łączy się z Nilem Błękitnym. KLIMAT I TEMPERATURA W Sudanie nie występuje wyłącznie jeden typ klimatu. W północnej części kraju występuje zwrotnikowy skrajnie suchy klimat, w południowej zaś równikowy monsunowo-suchy i wilgotny. W północnej części kraju temperatura maksymalna w styczniu wynosi ok. 25-28 °C, w czerwcu natomiast – 39-42 °C. Minimalna temperatura w styczniu wynosi od 8 do 14 °C, a w lipcu ok. 25°C. W tej części Sudanu często występują gwałtowne, pustynne wiatry ? habubu, powodujące burze piaskowe. W środkowej części kraju panują podobne temperatury jak na północy. Na południu w okresie wakacyjnym termometr pokazuje maksymalnie33°C, a w lutym ok. 35°C. Najniższa temperatura w czerwcu to a w lutym ok. 22°C. Południowa część kraju jest często nawiedzana przez burze, nawet do 80 dni w roku. W północnej części Sudanu pora deszczowa trwa około trzech miesięcy ? od lipca do września, natomiast na południu pół roku ? od czerwca do listopada. Poważnym problemem w Sudanie jest pustynnienie ziem oraz erozja gleby. Przyczynia się do tego rozwój publicznego i prywatnego rolnictwa. Niestosowanie żadnych środków ochronnych, może wkrótce przyczynić się do nieodwracalnych zmian w środowisku. Gleby ulegają wysuszeniu, tracą żyzność, następuje wylesianie terenów.

모든 답변 질문에 대한: "region w zachodniej części sudanu - South Sudan Oil u0026 Power 2022: Day 2 Highlights"? 자세한 답변을 보려면 이 웹사이트를 방문하세요. 1794 보는 사람들

Sudan to kraj, w którym konflikty się nie kończą. Od początku wojny domowej w 1983 r. Stały się tu normalne działania wojenne. Ciągła wojna w prowincji Darfur, w sąsiednim Czadzie i Erytrei kosztowała setki tysięcy ludzkich istnień, a życie stało się nie do zniesienia dla milionów. Sudan znajduje się w stanie zagrożenia humanitarnego od 2003 roku. Istnieje wiele przyczyn "dobrego życia": suszy, pustynnienia terytoriów, przeludnienia, napięć etnicznych (konflikty etnicznych Arabów przeciwko etnicznym Afrykanom), konfliktów religijnych (północna część islamu przeciwko chrześcijańskiemu południu), starć politycznych (szariatu przeciwko autorytarnemu rządowi), konfliktów na granicy konflikt interesów międzynarodowych (chińskie interesy gospodarcze przeciwko interesom USA). Ponadto, niedawno w Sudanie odkryto rezerwy ropy szacowane na pół miliarda dolarów. Oczywiście świat wkrótce przyjdzie do tego kraju. Autorytarny rząd Sudanu wspiera arabskich bojowników (znanych jako Janjaweeds), używając ich do stłumienia sporów plemiennych i przymykania oka na brutalną taktykę. Obecnie sudański rząd jest zmuszony walczyć przeciwko dziesiątkom uzbrojonych grup rebeliantów, z których część nadal kontynuuje ataki na stolicę, Chartum. W 2005 r. Organizacja Narodów Zjednoczonych oświadczyła, że ​​sytuacja w Sudanie nie jest ludobójstwem, ponieważ pomimo faktu, że w kraju było wiele przypadków morderstw i przemocy, "niemożliwe jest zakwalifikowanie ich jako ludobójstwa". Obecnie w całym regionie znajduje się około 10 000 przedstawicieli sił ONZ, których misją jest ochrona ludności cywilnej i prowadzenie operacji humanitarnych.. Często dziennikarze próbują wyjaśnić przyczyny konfliktu, dowiedzieć się, jakie grupy stoją za tym wszystkim, interpretować przyczyny i skutki decyzji politycznych i militarnych. Ale za tym wszystkim często pomija się twarze zwykłych ludzi, którzy "gotują" w całym tym wojskowym kotle. Uchodźcy, którzy stracili swoje domy, antagoniści w licznych konfliktach, ludzie, którym udało się przeżyć w walce, przywódcy i naśladowcy. Oto niektórzy mieszkańcy sudańskich regionów Darfur i Abei, którzy dziś muszą być bardzo daleko od domu. Kartoula, 14, uchodźca z prowincji Darfur, położony w zachodnim Sudanie, w centrum dystrybucji miesięcznej racji żywnościowej. Obóz w Jabal w pobliżu stanu Beida we wschodnim Czadzie, 5 czerwca 2008. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Nyakum Bakoni Chan, 50-letni mieszkaniec prowincji Abei. Przez dwa dni musiała chować się pod łóżkiem podczas walk pomiędzy sudańskimi siłami zbrojnymi a armią rebeliantów z południa, która szalała w jej wiosce w zeszłym tygodniu. Udało jej się uciec, jej syn niósł ją na ramionach do pobliskiej osady Agok, gdzie musiał kupić krzesło dla matki. Tymczasem w jej rodzinnej wiosce krążyli szabrownicy. Abey znajduje się na granicy północnych i południowych regionów kraju, które są wrogie sobie ze względu na zasoby ropy i pastwiska. (AP Photo / Sarah El Deeb) Widok z lotu ptaka na ogień w osadzie prowincji Abyei, Sudan, piątek, 23 maja 2008. Większość osady spłonęła i została zrabowana przez rabusiów. Wcześniej było wiele dni walki. Miasto, w którym doszło między północą a południem Sudanu, ze względu na znajdujące się tu zasoby ropy i pastwiska, zostało całkowicie zdewastowane w zeszłym tygodniu podczas wielu dni walk pomiędzy sudańskimi siłami zbrojnymi a armią byłych południowych rebeliantów. (AP Photo / Sarah El Deeb) Ogólny widok ruin spalonego miasta Abay w południowym Sudanie, który zgodnie z oficjalnym oświadczeniem został wysłany do sił ONZ 22 maja 2008 roku. Według przedstawicieli armii, 21 żołnierzy armii sudańskiej zostało zabitych podczas zaciekłych bitew z siłami południa. (REUTERS / UNMIS / Handout) Ludzie zmuszeni do opuszczenia Abay czekają na dystrybucję racji żywnościowych dystrybuowanych w ramach Światowego Programu Żywnościowego w Agok w południowym Sudanie. Zdjęcie dzięki uprzejmości Misji Organizacji Narodów Zjednoczonych w Sudanie. Sfotografowany 3 czerwca 2008. (REUTERS / Tim McKulka / UNMIS / Handout) Żołnierz Sudańskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej (SPLA) jest na straży w bazie ONZ w Abei, 16 maja 2008 r. Po dwóch dniach walk w tym regionie naftowym między południowym SPLA a dowódcami północnych sudańskich sił zbrojnych, ostatecznie doszło do negocjacji (REUTERS / David Lewis) 18 października 2007 r. Zdjęcie wykonane przez przedstawicieli misji Unii Afrykańskiej w Sudanie (AMIS). Działanie na rzecz sprawiedliwości i równości (JEM), eskortuje generała Martina Luthera Agwai (3 z lewej), komendanta misji Unii Afrykańskiej w Sudanie (AMIS), podczas gdy on idzie z Khalilem Ibrahimem (drugi od lewej) i kolejny dowódca na granicy Sudanu i Czadu w północno-zachodniej Darfurze. Ruchy rebeliantów ogłosiły, że 10 maja 2008 r. Byli bardzo blisko stolicy kraju, Chartumu, po czym starli się z wojskiem na Nilu na północy, a rząd nałożył godzinę policyjną na stolicę. Kongres narodowy tego kraju ogłosił, że rebelianckie ataki w Darfurze poniosły porażkę i oficjalnie oskarżył atakujących sąsiedni Czad. (STUART PRICE / AFP / Getty Images) Khalil Ibrahim, przywódca ruchu sprawiedliwości i równości (JEM) ze swymi watażkami podczas spotkania 18 kwietnia 2008 r. Z wysłannikami Organizacji Narodów Zjednoczonych i Unii Afrykańskiej w zachodniej części Sudanu, w Darfurze. Ibrahim znajduje się na liście 20 przywódców rebeliantów, których prośba o aresztowanie została zgłoszona w dniu 10 czerwca 2008 r. Przez agencję prasową SUNA, rząd Sudanu wysłany do Interpolu. Powodem był ich rzekomy udział w bezprecedensowym ataku na stolica kraju Chartum w maju 2008 r. (STUART PRICE / AFP / Getty Images) Zdjęcie dzięki uprzejmości Albany Associates. Milicjanci z Ruchu Sprawiedliwości i Równości (JEM) na lotniskowcu po spotkaniu przywódcy JEM Khalila Ibrahima z wysłannikami Organizacji Narodów Zjednoczonych i Unii Afrykańskiej w Darfurze. Miejsce spotkania nie zostało zgłoszone, ale było zlokalizowane w zachodniej części Sudanu, w Darfurze. 18 kwietnia 2008. (STUART PRICE / AFP / Getty Images) Arabska dziewczyna czeka na upał w południe z innymi kobietami pod baldachimem trawy w wiosce Taiba. Etniczni Arabowie, zmuszeni do ucieczki z powodu konfliktów plemiennych i ogólnej niestabilności w regionie, znajdują się teraz w schroniskach 40 km na północ od miasta Gos Beida we wschodnim Czadzie. 9 czerwca 2008. Wioska nie otrzymuje wsparcia od agencji pomocowych. W wyniku konfliktu w Darfurze, który rozprzestrzenił się na regiony po obu stronach granicy między Czadem i Sudanem, około 250 000 sudańskich uchodźców zostało zmuszonych do pozostania w licznych obozach we wschodnim Czadzie, a 180 000 mieszkańców Czadu zostało również zmuszonych do opuszczenia swoich domów, mówią urzędnicy ONZ . (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Mały sudański uchodźca stoi przed drzwiami swojego tymczasowego schronienia w Dżubie, w południowym Sudanie 16 kwietnia 2008 roku. Jego rodzina, podobnie jak wielu innych uchodźców, wraca z Ugandy, Republiki Afryki Środkowej, Kongo i innych krajów. Dziesiątki tysięcy ludzi zostało zmuszonych do opuszczenia swoich domów w Abyei po zbrojnym konflikcie między armią północnego Sudanu a południowymi rebeliantami. "Jesteśmy informowani o dziesiątkach tysięcy ludzi przemieszczających się w małych grupach wzdłuż lasu na wschód, południe i zachód", podało źródło informacji ONZ. (TONY KARUMBA / AFP / Getty Images) Chłopiec gra z kijem i pokrywką z garnka w Gassire, obozie dla uchodźców, który uciekł przed walkami w mieście Gos Beida, we wschodnim Czadzie, w pobliżu granicy sudańskiej, 7 czerwca 2008 r. W wyniku konfliktu w Darfurze, który zmienił się w regiony po obu stronach granice między Czadem i Sudanem, około 250 000 sudańskich uchodźców zostało zmuszonych do pozostania w licznych obozach we wschodnim Czadzie, a 180 tysięcy mieszkańców Czadu zostało również zmuszonych do opuszczenia swoich domów, twierdzą przedstawiciele ONZ. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Uchodźcy z prowincji Darfur w zachodnim Sudanie obserwują przybycie delegacji Rady Bezpieczeństwa ONZ do obozu Jabala w pobliżu miasta Gos Beida we wschodnim Czadzie, 6 czerwca 2008 r. W piątek uchodźcy z prowincji Darfur w Sudanie i Czadu poprosili przedstawicieli Rady Bezpieczeństwa ONZ o zapewnienie im ochrony, aby mogli wrócić do swoich domów. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Stephen Morgan, irlandzki dowódca wojskowy, powstrzymuje cywilów, podczas gdy unijni inżynierowie sił pokojowych Unii Europejskiej (EUFOR) kopią dziurę, aby zneutralizować granat rakietowy znajdujący się na poboczu drogi w pobliżu Gos Beida we wschodnim Czadzie. 8 czerwca 2008 r. EUFOR wysłał około 3 000 żołnierzy do Czadu, aby zapewnić bezpieczeństwo na obszarach w pobliżu granicy sudańskiej, gdzie w wyniku konfliktu w Darfurze około 400 000 mieszkańców Czadu i Sudanu zostało zmuszonych do opuszczenia swoich domów. Według przedstawicieli EUFOR, zaledwie w zeszłym miesiącu, około 80 niewybuchów zostało rozbrojonych przez kontyngent pokojowy w pobliżu Gos Beidy. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Arabka z koczowniczego plemienia w kolejce do lekarza w klinice dobroczynnej Lekarze Bez Granic w Kerfi, gdzie tysiące Czadyjczyków zostało przesiedlonych, 10 czerwca 2008 r. W wyniku konfliktu w Darfurze, który obejmował regiony po obu stronach granicy między Czadem a Sudanem, Około 250 000 sudańskich uchodźców zostało zmuszonych do pozostania w licznych obozach we wschodnim Czadzie, a 180 000 mieszkańców Czadu zostało również zmuszonych do opuszczenia swoich domów - mówią przedstawiciele ONZ. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Prezydent Sudanu Omar Hassan al-Bashir (środkowy) wymachując laską, przemawiając do tłumu podczas wiecu w Chartumie 14 maja 2008 r. Dziesiątki tysięcy obywateli Sudanu zebrało się w środę na ulicach Chartumu, wykrzykując nacjonalistyczne hasła i potępiły atak rebeliantów z Darfuru na stolicę, podczas którego zginęło ponad 200 osób. Ubrany w wojskowy mundur Bashir doprowadził tłum do szału. Protestujący wykrzykiwali slogany przeciwko buntownikom i ich przywódcom, Khalilowi ​​Ibrahimowi. (REUTERS / Mohamed Nureldin Abdalla) Uchodźca ożywa po ciężkiej nocy, podczas której została zaatakowana przez uzbrojonych gangsterów, w kliniki charytatywnej Lekarze Bez Granic w Kerfi, gdzie wysiedlono tysiące Czadyjczyków. 10 czerwca 2008. (REUTERS / Finbarr O'Reilly) Tłumaczenie z angielskiego ze źródła: The Boston Globe . 423 607 494 786 426 698 446 578

region w zachodniej części sudanu